Σαν τη δικιά σου τη ματιά
άλλη ματιά δεν είδα,
να δίνει στ' όνειρο ζωή
και στη ζωή ελπίδα....
Ενα μονάχα θα σου πω
χωρίς εσέ δεν κάνω,
κι αν θα μου λείψεις μια στιγμή
να ξέρεις θα πεθάνω...
να ξέρεις θα πεθάνω...
Τι με ωφελούν της άνοιξης
τα δέντρα και αν ανθούνε,
τα δέντρα και αν ανθούνε,
Αφού εσένα δε θωρώ
όλα να μαραθούνε...
όλα να μαραθούνε...
Ήρθε άπου ειχενε χαθεί
το γέλιο από τα χείλη,
το γέλιο από τα χείλη,
Γιατί ξαναγινήκαμε
παλιά μου αγάπη φίλοι...
παλιά μου αγάπη φίλοι...
Είσαι η πρώτη μου πληγή
γιαυτο και σε προσέχω,
γιαυτο και σε προσέχω,
Και ας έγινες του αλλουνου
το γέλιο που εγω δεν έχω...
το γέλιο που εγω δεν έχω...
Πέθανα, με θάψατε
βρίσκομαι πια στο χώμα,
βρίσκομαι πια στο χώμα,
και βρήκες ώρα να μου πεις
πως μ'αγαπάς ακόμα...
πως μ'αγαπάς ακόμα...
Για να περνά με άλλονε
κάτι καλά δεν κάνεις,
κάτι καλά δεν κάνεις,
μήπως δεν ήσουν άξιος
το χέρι της να πιάνεις???
το χέρι της να πιάνεις???
Η ευτυχία είν' κι αυτή
παραξενιές γεμάτη,
παραξενιές γεμάτη,
και στην καλύβα βρίσκεται
και όχι στο παλάτι...
Είσαι βασίλισσα λαμπρή
σαν την Αγία Ελένη,
κι όποιος εσένα ακουμπά
τα χέρια του να πλένει...
Πόσα να πω ευχαριστώ
και πόση ευγνωμοσύνη,
για τη γυναίκα π' αγαπώ
που τόση χαρά μου δίνει...
Έκαμα τάμα στον Θεό
τον άγιο Κωνσταντίνο,
όταν σε στείλουνε στη γη
το ταίρι σου να γίνω...
Ένα ζητώ απ'τον Θεό
και τόσο επιμόνως,
να μην χαθείς απ΄την ζωή μου
και απομείνω μόνος...
και όχι στο παλάτι...
Είσαι βασίλισσα λαμπρή
σαν την Αγία Ελένη,
κι όποιος εσένα ακουμπά
τα χέρια του να πλένει...
Πόσα να πω ευχαριστώ
και πόση ευγνωμοσύνη,
για τη γυναίκα π' αγαπώ
που τόση χαρά μου δίνει...
Έκαμα τάμα στον Θεό
τον άγιο Κωνσταντίνο,
όταν σε στείλουνε στη γη
το ταίρι σου να γίνω...
Ένα ζητώ απ'τον Θεό
και τόσο επιμόνως,
να μην χαθείς απ΄την ζωή μου
και απομείνω μόνος...
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου