Μαντινάδες διάφορων ποιητών.

Μερικές μαντινάδες διάφορων ποιητών, τις οποίες έχω συλλέξει είτε από το ραδιόφωνο, είτε από φίλους.

Ο έρωτάς σου μ' επλήγιανε 

και θα με κουζουλάνει,

και δεύτερη καρδιά να βρώ

πάλι δεν τονε βάνει...

Μια χωριανή μου πέρδικα

ξεσήκωσε το νου μου,

και δεν αναμαζώνομαι

στο σπίτι του κυρού μου...

  

Πολλές φορές αμφισβητώ

Θέ μου την ύπαρξή σου,

για δε μοιράζεις τους καημούς

και τις χαρές εξίσου...

Με τη ζωή σου ζώ και γω

πνοή από σένα παίρνω,

κι' άν δεν μπορώ να σε θορρώ

στη σκέψη μου σε φέρνω...

Είσαι το φως στη σκοτεινιά

στη δίψα το νερό μου,

και κάθε βράδυ στ' όνειρο

σ' έχω για σύντροφό μου...

Ρωτάς με πόσο σ' αγαπώ

και τσ' ώμους μου σηκώνω,

να μετρηθεί η αγάπη μου

θέλει μεγάλο χρόνο...

Το γέλιο σου να κάτεχες

πόση χαρά μου δίνει,

μοιάζει με ήλιο που όντε βγει

χάνεται το σκοτίδι...

Μόλις ανάψει το κερί ίντα

θαρρείς πως κάνει,

Μπροστά μου γράφει σ' αγαπώ

με το καπνό που βγάνει...

Η σιγουριά τσ' αγάπης σου

στσ' ώμους φτερά μου βάνει,

και ξεπερνώ τον αετό

όσο ψηλά κι' άν φτάνει...

Μια μερακλίνα κοπελιά

πήρε τα λογικά μου,

κι' απόμεινε ακυβέρνητος

ο νους και η καρδιά μου...

Βραδυάζει και παραμιλώ

πότε θα ξημερώσει,

όξω να βγεις και να σε δω

κι' ο νους μου να μερώσει...

Αυτήν την αφιερώνω στην γυναίκα μου που αγαπώ πολύ: 

Μπήκα ν'ανάψω δυο κεριά
μα βρήκα μόνο ένα,
Έσκυψα και προσκύνησα
και τ'άναψα για σένα...

Διαβάστε περισσότερα »

Για την γυναίκα μου

Το νου μου ψάχνω για να βρω

ρωτώ και τη καρδιά μου,
μήπως τον είδε κι' απαντά

είναι με σε κερά μου...

Διαβάστε περισσότερα »

Μια Μαντινάδα καρδιάς

Ήθελα να'μουνα Θεός

και εξουσία να'χα,
τους δύό μας αγκαλιά

να έφτιαχνα μονάχα...

Διαβάστε περισσότερα »

Μαντινάδες φίλων, γνωστών και αγνώστων...

Σαν τη δικιά σου τη ματιά
άλλη ματιά δεν είδα,
να δίνει στ' όνειρο ζωή
και στη ζωή ελπίδα....

Ενα μονάχα θα σου πω

χωρίς εσέ δεν κάνω,

κι αν θα μου λείψεις μια στιγμή
να ξέρεις θα πεθάνω...

Τι με ωφελούν της άνοιξης
τα δέντρα και αν ανθούνε,

Αφού εσένα δε θωρώ
όλα να μαραθούνε...

Ήρθε άπου ειχενε χαθεί
το γέλιο από τα χείλη,

Γιατί ξαναγινήκαμε
παλιά μου αγάπη φίλοι...

Είσαι η πρώτη μου πληγή
γιαυτο και σε προσέχω,

Και ας έγινες του αλλουνου
το γέλιο που εγω δεν έχω...

Πέθανα, με θάψατε
βρίσκομαι πια στο χώμα,

και βρήκες ώρα να μου πεις
πως μ'αγαπάς ακόμα...

Για να περνά με άλλονε
κάτι καλά δεν κάνεις,

μήπως δεν ήσουν άξιος
το χέρι της να πιάνεις???

Η ευτυχία είν' κι αυτή
παραξενιές γεμάτη,

και στην καλύβα βρίσκεται
και όχι στο παλάτι...

Είσαι βασίλισσα λαμπρή
σαν την Αγία Ελένη,
κι όποιος εσένα ακουμπά
τα χέρια του να πλένει... 

Πόσα να πω ευχαριστώ
και πόση ευγνωμοσύνη,
για τη γυναίκα π' αγαπώ
που τόση χαρά μου δίνει...

Έκαμα τάμα στον Θεό
τον άγιο Κωνσταντίνο,
όταν σε στείλουνε στη γη
το ταίρι σου να γίνω...

Ένα ζητώ απ'τον Θεό
και τόσο επιμόνως,
να μην χαθείς απ΄την ζωή μου
και απομείνω μόνος...

Διαβάστε περισσότερα »